Olympisch twijfelen

Dems hoeven maken de al vroeg gevallen herfstblaadjes aan het ritselen. Het is maandagmorgen, nog vroeg; we zijn de enigen in het bos. We stappen de zon achterna. Jij en ik. Hier en nu. Niets meer dan dat.

Zoveel medailles en titels al, de besten van Europa en de wereld. Nu weer dubbel Olympisch individueel goud, zilver met het team. Veel beter wordt het niet. Huldigingen, feest, bezoek, cadeautjes, kaartjes, berichtjes. Je gezicht op tv, felicitaties in de supermarkt, verzoekjes klein en groot. Maar ondertussen knaagt het. Want wat nu?

“Door tot Parijs?” is welhaast de meest gestelde vraag. Maar ik weet het niet. Echt niet. Natuurlijk is het geweldig: elke dag lekker paardrijden. Doelen stellen, die behalen. Je eigen pad te kunnen uitzetten met de mensen waar jij in gelooft en vice versa. De spil zijn van het winnende team. Gewaagde keuzes maken, omdat je er vertrouwen in hebt. Winnen werkt verslavend. Het is fijn erkenning te krijgen voor waar je goed in bent. Goed te zijn in wat je leuk vindt. Voor de ogen van de wereld je gelijk te halen.

Kan ik het nog opbrengen eigenlijk? De dagen ingedeeld naar voermomenten. Trainen in regen, kou, hitte. De schrik als je ergens een schram, een zwelling, een pijnlijke plek opmerkt. De afgunst. Altijd de afweging: zorg ik wel goed genoeg voor mijn paard? Bén ik wel genoeg? Wat als het niet lukt? De uren voor een kampioenschap begint, stort ik in. Heb ik goede keuzes gemaakt? Kan ik het wel? Wat als het misgaat? Als ik terugkijk, lach ik erom. Luxeproblemen. Drama-queen. Maar op het moment zelf: niets minder dan de hel.

Stoppen moet je op je hoogtepunt, zeggen ‘ze’. Anderen juist: doorgaan zolang je er plezier in hebt. Wie heeft gelijk? Waar ligt je hoogtepunt eigenlijk? Een normaal leven, soms lijkt me dat wel wat. Een echte baan. Maar ook daarover twijfels: wat wil ik, waar liggen mijn kansen? Kan ik wel iets anders?

Een lijstje maken met plussen en minnen, misschien moet ik dat eens doen. Of op stilteretraite, op zoek naar het antwoord in mezelf. Met ex-topsporters praten hoe zij hun keuze hebben gemaakt. Of is dit niet een keuze die zo rationeel te maken valt?

Weten doe ik het niet. Ik weet alleen dat ik geniet, hier in het bos, met Dem.